کنترل ساخت نماهای شیشه ای

یکی از فاکتور های مهم در طراحی هر ساختمان، طراحی مناسب نمای ساختمان می باشد. نمای هر ساختمان شخصیتی به آن بنا داده و علاوه بر افزایش زیبایی ساختمان، تفکر سازنده و معمار آن بنا را نیز در معرض دید قرار می دهد.

در معماری دنیای امروز علاوه براستفاده از متریال هایی همچون سنگ های طبیعی، سنگ های مصنوعی، ورق های کامپوزیت و… از شیشه ها نیز استفاده می گردد.

شیشه یکی از مصالح قدیمی است که از گذشته در ساخت بناها  مورد استفاده قرار گرفته است. با افزایش کمیت و کیفیت شیشه ها طی سال ها ، استفاده از شیشه به صورت امروزی در نماهای بناها جای خود را تثبیت نموده اند.

در گذشته از شیشه ها فقط در پنجره ها استفاده می شد ولی پس از آن با بهبود تولید کیفیت شیشه ها ، امروزه در نماها به صورت گسترده و با ایمنی بالا استفاده می شوند. با پیشرفت تکنولوژی و تولید شیشه هایی با کیفیت بالا علاوه بر یک دید شفاف و وسیع ، نقاط ضعف شیشه های قدیمی نیز همچون عبور گرما و سرما ، صوت ، شکنندگی سریع و اشعه های مضر نور خورشید برطرف شده و امروزه به عنوان یکی از مصالح مهم در صنعت ساختمان سازی مورد استفاده قرار می گیرد.

استفاده از سازه های دقیق ومهندسی و مقاوم جهت نگهداری از این شیشه ها نیز اهمیت بسیار زیادی دارد.

در این مقاله به معرفی سازه های نگهدارنده این نوع نماهای شیشه ای می پردازیم. 

هر دیوار غیر باربر در ساختمان را می توان از خانواده دیوارهای جداکننده اطلاق کرد پوسته خارجی بنا نیز به عنوان یک دیوار جداکننده شیشه ای تعریف می شود ، این دیوار جداکننده که فضای بیرونی و داخلی در نمای ساختمان را از هم جدا می کند در قسمتهایی که شیشه برروی دیوار قرار می گیرند به صورت Spandral اجرا می شوند.

پس از این تحولات استفاده از سازه های نگهدارنده شیشه از اهمیت بیشتری برخوردار شدند یکی از نماهای شیشه ای اجرا شده با سازه نگهدارنده آهنی در یک ساختمان 6 طبقه در سال 1908 در آمریکا بنام Boley clothing company بسیار مشهور گردید.

در دوره اولیه ساخت ساخت سازه های نگهدارنده شیشه در نما از فلز آهن استفاده شده است. بعدها از فولاد ، برنج و مس نیز در ساخت سازه های فلزی نگهدارنده شیشه تجربیاتی صورت گرفت.

از اولین ساختمان هایی که از آلومینیوم در نمای ساختمان بعنوان سازه نگهدارنده شیشه استفاده شده است می توان به برج Empire state  در نیویورک آمریکا شاره کرد.

لیکن در آن زمان ها نماهای شیشه ای ترکیبی از پنجره های به هم پیوسته بودند و هنوز با نوع سیستم های امروزی که از لحاظ مقاومت بالا ، عدم تبادل گرما و سرما ( دو یا چند جداره بودن شیشه ها ) و سازه های آلومینیومی مهندسی شده فاصله فراوانی داشتند.

بعدها با ترکیب سازه های آلومینیومی و شیشه علاوه بر سبکی وزن بنا امکان ساخت و اجرای ساختمان و نماهای بلند نیز افزایش چشم گیری پیدا نمود.

این نوع نما که از سالهای 1930 بیشتر مورد توجه قرار گرفته بود پس از سالهای 1950 بسیار مورد علاقه طراحان ، معماران ، ساختمان سازان قرار گرفت و به یک نماد از مدرنیته تبدیل گردید.

از اولین طرح های آزاد تماما نمای شیشه ای در بنا در طرحهای اولیه Vander Rohe در سالهای 1922 به بعد دیده شده است.

دلیل اینکه تئوری اجرای نمای شیشه ای به واقعیت نزدیک می شد ، امکان انجام عملیات سکوریت شیشه بود که علاوه برافزایش مقاومت ضربه ای شیشه ، کاهش چشم گیری نیز در خطرات جانی هنگام شکست شیشه ها بود.

معماری بنام Henry Bernard با گرفتن ایده های Vander Rohe در سال 1963 ساختمان Maison dela Radio   را طراحی و اجرا نمود.

امروزه با افزایش سریع تکنولوژی های ساخت مصالح ساختمانی نماهای شیشه ای یکی از محبوب ترین مصالح مورد استفاده چه در ساختمانهای بلند و چه در ساختمانهای ویلایی و مسکونی و تجاری و اداری و آموزشی و…. قرار گرفته است.